In verschillende teams strijden studenten tijdens voorrondes en een tweedaagse finale tegen elkaar voor een hoofdprijs van 2000 euro en de titel “Grootste Marketingtalent 2009” (voor studenten: inschrijven kan nog tot 15 december).
Hoe geweldig ik het evenement ook vind (ik deed met bijzonder veel enthousiasme zes keer mee), er zitten zeker haken en ogen aan het concept. Met name de claim “Marketingtalent van 2009” is lastig waar te maken en ook de huidige indeling in teams is wat mij betreft goed voer voor discussie. Maar voor die discussie, een kleine schets van de situatie en de groei van het systeem.
1989 – 2004 Stad tegen stad, vriendenteams tegen vriendenteams
Tot 2004 deden studenten dat in groepen die ze zelf mochten samenstellen, per stad. Zo streed Groningen tegen Tilburg en was met name de rivaliteit tussen Eindhoven (“de nerds”) en Amsterdam (“de blaters”) legendarisch. Er was dat ene Tilburgse team dat twee keer de Nationale Marketing Strijd won, er was dat ene Amsterdamse team, bestaande uit alleen maar meisjes dat driemaal achtereen de strijd won en er was het Eindhovense team onder leiding van Bart Hofmans dat tweemaal tweede werd.
Tegenover deze legendarische teams staan echter ook de “vriendenteams” die eigenlijk enkel en alleen meededen voor de borrels en voor de Groningse blondines. Tijd dus voor herziening van het concept.
2005 – … Multidisciplinaire teams
Vanaf 2005 werden de teams gemixed en deden verschillende personen van verschillende studies uit verschillende steden samen mee in een team. Danielle Schouten (Raad van Advies van de Nationale Marketing Strijd) formuleert in de comments van haar NMS artikel op Molblog het op de volgende wijze: “Zoals gezegd zit volgens mij de kracht van dit multidisciplinaire concept ’em juist in het samenbrengen van studenten met verschillende marketingachtergronden. Dan kom je tot de meest creatieve oplossingen die bovendien goed financieel onderbouwd zijn én met de juiste communicatieboodschap de klant bereiken.
Natuurlijk is het leuk om met je vrienden samen een clubje te vormen en de strijd aan te gaan. Maar denk dat dit voor bedrijven (de sponsoren)minder interessant is. Die willen ook zien hoe jij je in een groep met onbekende mensen van verschillende achtergronden manifesteert.”
Dit is echter wel een erg rooskleurige weergave van het systeem. Het multidisciplinaire karakter van de teams valt vaak tegen (het is ook niet makkelijk om uit 190 geselecteerde studenten gelijkwaardige multidisciplinaire teams samen te stellen, rekening houdend met voorkeuren van studenten en sponsoren). Vaak kennen daarbij de teamleden elkaar niet en wordt er in de korte cases (vaak hebben de deelnemers niet meer dan 2 uur om een marketingconcept te verzinnen en uit te weken) veel tijd verspild aan het elkaar leren kennen en aan communicatiemisverstanden. Dit komt vaak de kwaliteit van de uitwerkingen niet ten goede.
Het grootste marketingtalent?
In de huidige situatie worden -min of meer willekeurig- teams samengesteld. Deze willekeurige teams nemen het in min of meer willekeurige cases (DSM heeft B2B cases, VODW meer consultancy, L’Oreal zware FMCG, enz) tegen elkaar op en worden langs subjectieve criteria (de sponsor van de case bepaalt de winnaar) al dan niet doorgelaten naar de volgende ronde. Daar nemen de willekeurige teams in een -weer totaal andere- willekeurige case het tegen elkaar op tegen weer andere subjectieve criteria. En uiteindelijk, na een aantal ronden volgt daar een winnend team (en dus geen marketingtalent) uit.
Maar wat dan?
Er spelen diverse belangen: sponsoren willen studenten aan het werk zien en willen de beste studenten er uit kunnen pikken, studenten willen gezelligheid, willen marketingbedrijven leren kennen en willen (soms) nog winnen ook. Dan is er nog de vraag in hoeverre je de claim “Grootste marketingtalent van 2009” kunt/wilt waarmaken.
Want wat moet het grootste marketingtalent van 2009 kunnen? Goede cases kunnen maken? Een team kunnen leiden? Goede cijfers halen in de studie? Meer dingen? Een soort ranking (zoals in het tennis een ranglijst van de beste spelers wordt bijgehouden)?
En zelfs als je dichtbij het huidige concept blijft: wat zou de claim “Marketingtalent 2009″ kunnen versterken? Meer afwisseling in de cases? Een onafhankelijke jury per case? Studenten de vrijheid geven toch zelf teams samen te stellen onder voorwaarden (“Stel een team samen met studenten uit minimaal 3 steden en minimaal 3 verschillende studies” o.i.d.)?
Ik vind het, zeker met alle potentiele online mogelijkheden als uitbreiding, een erg interessante casus.
Noot: ik was zelf voorzitter van de Nationale Marketing Strijd organisatie in 2003-2004 en ben nu als secretaris van de MATUE zijdelings betrokken. Ik schrijf dit stuk op persoonlijke titel.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
4 comments
Je legt de vinger op de zere plek Polle. Ik heb vorig jaar meegedaan, en er zit een te grote willekeur in het systeem. Eer gaat inderdaad ook veel te veel tijd verloren aan zaken die niks met de cases te maken hebben.
Bovendien kun je een case treffen die geheel niet in je interessegebied ligt…ben je dan minder talentvol? Wellicht is het een idee om onderscheid te maken tussen marketingthema's? Stel: VOWD zoekt een online marketeer, dan zouden ze een case kunnen formuleren voor online marketing, waar mensen op in kunnen schrijven tijdens de NMS, die specifieke kennis en interesse in online hebben.
Het is maar een idee 😉
De titel is alleen maar om strijd aan het evenement te geven en is eigenlijk absoluut niet datgene waar de NS over gaat, maar meer de inkleding ervan.
Het werkelijke doel van de NMS is inderdaad het met elkaar in contact brengen van enerzijds werkgevers en anderzijds marketingtalenten. De strijd is de vorm waarin de studenten kunnen ontdekken welk specifiek gebied of branche binnen marketing zij leuk vinden, en de bedrijven kunnen zich profileren als leukste werkgever en kunnen al voorzichtig gaan headhunten.
Vakmatig speeddaten, niets meer en niets minder eigenlijk.
Maar wel heel anders dan een carrierebeurs, aangezien de USP van NMS is dat het écht om inhoud gaat.
@ Sjef: aardig idee, maar het maakt het evenement nóg complexer te organiseren dan het al is. Bovendien: je doet beloftes aan beide kanten. Wat als je die niet kunt inlossen? Is dit niet al meer richting traineeships of doelgericht solliciteren?
Thanks,very interesting and useful post
Vorig jaar heb ik de indeling gemaakt en zo willekeurig als het lijkt is het niet. Bij het samenstellen van de teams wordt ten eerste gekeken naar de selectie van de bedrijven. Uit die groep worden de teams samengesteld op basis van de voorkeuren van de studenten, universiteit, opleiding en geslacht. Als je goed puzzelt kun je goede multidisciplinaire groepen krijgen.
Ook hoeven de studenten tijdens de NMS cases niet veel tijd te verliezen aan elkaar te leren kennen. Tijdens de in-house dagen, waarbij de case maar een klein deel van de dag vult en er een informele sfeer hangt, is daar tijd genoeg voor.
Bij de in-house dagen gaat iedereen naar een bedrijf van zijn/haar voorkeur, ook bij de workshops en de recruitment diners en lunches wordt dit nagestreefd. In de overige rondes wordt er zoveel mogelijk geprobeerd om teams niet twee maal bij hetzelfde bedrijf en zoveel mogelijk bij bedrijven met een andere discipline in te delen. Hierdoor wordt in mijn ogen de kans dat je meerdere cases maakt die je niet liggen erg klein.
De multidisciplinaire teams vind ik dus een goed concept maar ik deel je opmerking over ruimte voor verbetering. Zo kan het zijn dat je niet alle bedrijven die jouw voorkeur ziet en als je geen recruitment lunch en/of diner hebt bijna geen contact moment hebt om rustig te praten. Misschien een kleine banenmarkt of een hoek waar in de pauzes altijd recruiters te vinden zijn? Dit zou het doel van de NMS (het met elkaar in contact brengen van studenten en bedrijven) versterken.
“Grootste marketingtalent”? In mijn ogen zijn dat de personen die het best in staat zijn om cases van verschillende disciplines op te lossen. De claim van de titel kan inderdaad versterkt worden. Als student weet je nu niet waar je op beoordeeld wordt en de bedrijven verschillen erg in de manier van beoordelen. Misschien een vast beoordelingssysteem of een uitleg van het bedrijf waar ze op beoordelen voordat de case begint? Een onafhankelijke jury lijkt me onmogelijk vanwege het grote aantal cases dat tegelijk gehouden wordt.